Ik ben intussen al 13 jaar voogd van mijn zus Mariette (53 in oktober). We hebben een atypische weg afgelegd als zussen, maar ik ben ongelooflijk trots dat ik iemand zoals zij in mijn leven heb. Vanaf het moment dat ik haar voogd ben geworden, had ik maar 1 doel voor ogen: ervoor zorgen dat ze gelukkig is. Ik ben er zeker van dat ze dat is, maar toch probeer ik haar extra te verwennen waar ik kan.
Weinig contact
Ik kan niet veel zeggen over onze jeugd samen, want een groot deel van mijn leven was Mariette er niet. Al vrij snel na haar geboorte werd gemerkt dat ze anders was. Vroeger werd er weinig gesproken over mensen die anders waren. Mariette werd dan ook al snel naar een voorziening gestuurd. Op 3-jarige leeftijd kon ze terecht in Ter Heide. De rest van de kinderen thuis wist wel dat we nog een zus hadden, maar niet veel meer dan dat. Veel contact met Mariette was er niet. Ik heb dus nooit de kans gekregen om samen met haar op te groeien, te ontdekken wat er in haar leefwereld allemaal gebeurde of hoe het kwam dat ze een beperking had.
Ik kan me niet herinneren dat we haar ook hebben bezocht in Ter Heide. Op zeldzame momenten bracht mijn oudere zus, die in de buurt van Ter Heide woonde, haar mee naar het huis van mijn ouders. Zij ging Mariette regelmatig halen en bracht haar af en toe mee. Voor ons was dat heel vreemd, want wij kenden Mariette eigenlijk niet. Ik herinner me van toen dat ze altijd met water speelde. Dan zat ze bijvoorbeeld met een lepeltje onder de kraan te spelen. Als ze met water bezig kon zijn of lekker kon eten en drinken, was ze tevreden. Goed eten is zeker een familietrekje. Daar kunnen we allemaal echt van genieten, zeker Mariette.
Van zus tot voogd
Na het overlijden van mijn ouders, werden mijn broer en één van mijn zussen voogd en toeziende voogd van Mariette. Dat ging een tijdje goed tot er financiële problemen kwamen en Mariette niet datgene kreeg waar ze recht op had. Hier had ik het heel moeilijk mee omdat Mariette niet voor zichzelf kon opkomen. Na een moeilijk parcours werd ik uiteindelijk aangesteld als voogd en later als bewindvoeder van Mariette.
Er zijn zoveel meer dingen die Mariette kan en doet dan ik ooit had gedacht
Meer dan ik ooit voor mogelijk hield
Sinds die dag doe ik al wat ik kan om de schade in te halen en om Mariette te geven waar ze recht op heeft: een goed en gelukkig leven. Pas na heel wat moeilijkheden heb ik mijn zus eindelijk beter leren kennen. De eerste keren dat ik bij haar op bezoek kwam in Ter Heide heb ik me over veel verbaasd. Er zijn zó veel dingen die ik niet wist! Ik dacht bijvoorbeeld dat ze mij niet kende en het niet besefte dat ik haar kwam opzoeken.
Ik ontdekte al snel dat ik haar verkeerd had ingeschat. Elke keer als ik na mijn bezoek terug naar huis ging, liet Mariette weten dat ze dat geen goed idee vond. Ze klopte op haar kin, maakte boze geluiden en hield mij vast. Alsof ze probeerde te zeggen dat ik moest blijven. Ik heb vroeger nooit beseft dat ze ernaar uitkeek dat ik op bezoek kwam en dat ze mij graag bij zich had. Dat heeft me wel geraakt.
En dat is nog niet alles. Er zijn zoveel meer dingen die Mariette kan en doet dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Als de begeleiders in de leefgroep bijvoorbeeld zeggen “zus is hier”, komt ze meteen. Ook als we samen foto’s maken en ik zeg dat ze mooi moet lachen, kijkt ze recht in de camera en glimlacht ze. Dan smelt ik. Soms denk ik: hoe kan het nu dat we dit niet geweten hebben? Want als we opgevoed waren met de juiste informatie en samen met Mariette grootgebracht waren, dan wist ik zo’n dingen wel.
Ze is misschien mijn kleine zus, maar voor mij is ze ook een beetje mijn kind
Deel van de familie
Het eerste feestje dat we samen vierden, was haar 40-ste verjaardag. Dat was onze ‘start’. We hebben toen lekker eten naar de leefgroep in Ter Heide laten komen en maakten er een leuke dag van. Als Mariette verjaart, wil ik dat er iets speciaals voor haar gedaan wordt. Dat ze gevierd wordt en vooral gelukkig is. Dat is echt mijn streefdoel. Ze moet zich goed voelen waar ze leeft en dat is zo in Ter Heide.
Ik doe sindsdien heel hard mijn best. Intussen is Mariette echt deel van mijn gezin geworden. Ze is misschien mijn kleine zus, maar voor mij is ze ook een beetje mijn kind. Misschien is het raar om dat te zeggen, maar het voelt wel zo. Ze is deel van de familie. Met mijn zussen en broer is er geen contact meer, maar ik probeer wel mijn kinderen en kleinkinderen veel over Mariette te vertellen. Als ik bijvoorbeeld op zondag op bezoek ben geweest, laat ik mijn kleinkinderen de foto’s zien die we gemaakt hebben en vertel ik over hun ‘tante Mariette’. Ik ben dan ook echt trots op haar. Als het terug kan na deze coronatijden wil ik mijn kleinkinderen graag eens meenemen op bezoek in Ter Heide. Zo kunnen zij haar ook persoonlijk leren kennen.
Ze weet het intussen al goed: als ik mijn tas meeheb, zit er iets lekkers in
Op bezoek
Gelukkig krijg ik bij mijn bezoeken aan Mariette veel hulp van mijn man. Zelf rij ik niet graag lange afstanden met de auto. Hij staat daarom elke keer weer klaar om mij naar Ter Heide te brengen en mee op bezoek te gaan. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Tijdens mijn bezoekmomenten, gaan we vaak wandelen in de wijk. Mariette kent er al goed haar weg. We zijn ook al eens tegenover de campus in Tongeren naar het ziekenhuis gewandeld om in de cafetaria te genieten van een koffietje met een stuk taart. We zijn nog maar een paar keer naar de winkels gegaan, maar ook daar weet Mariette goed haar plan te trekken. Als ik zou verdwalen, ben ik 100 % zeker dat zij mij de weg terug kan wijzen. Ze kan heel goed de route onthouden die ik neem.
Meestal neem ik iets lekkers mee als ik naar Ter Heide kom. Ik zorg altijd voor een klein cadeautje. Mariette weet dit intussen al heel goed. Zodra ze ziet dat ik mijn tas meeheb, wil ze daar altijd eerst in rondneuzen. Straf! Onze afspraak is wel: eerst gaan wandelen en daarna tijd voor lekkers. Voor ik een koekje zelfs maar heb uitgepakt, heeft ze het al vast. In stukjes doen, daar is geen tijd voor. Ook de kruimels moeten eraan geloven. Haar motoriek is ferm, hoor!
Vorige zomer had ik me ook opgegeven om mee te gaan fietsen met de elektrische rolstoelfiets. Helaas is dat door corona niet kunnen doorgaan, maar misschien kan ik volgende zomer mijn kans wagen. Ik heb van de leefgroep al foto’s gekregen van een fietstocht met Mariette. Ik denk dat dat een leuke activiteit is om samen te doen.
Ons weerzien na 3 maanden lockdown was een heel emotioneel moment. Ik voelde dat het voor Mariette ook veel betekende
Coronabeperkingen
Corona heeft het wel moeilijker gemaakt om Mariette zo vaak te zien als ik wil. Ik kom meestal 1 keer per maand op bezoek. Ik vind dat dat echt wel moet. Toekomstgericht als ik op pensioen ben, komt er wel meer tijd vrij. Dan zou ik met mijn elektrische fiets vaker naar Mariette kunnen komen. Het afgelopen jaar voelde ik me soms schuldig dat ik niet kon gaan. Het is dubbel, want je wil wel bij haar zijn, maar je durft niet vanwege het risico het virus mee te nemen. Ik werk in een winkel en zie heel veel mensen per dag. Hopelijk kan ik de schade snel inhalen en kunnen we volgende zomer toch terug samen zijn.
Het mooiste moment van de afgelopen 13 jaar is toch wel ons weerzien na de eerste lockdown. Dat waren 3 lange maanden. In maart werd een lockdown uitgeroepen en pas in mei kon ik haar terug vastnemen. Na zo’n lange tijd begint het toch wel aan je te vreten. Daarom is dat (naast heel wat andere mooie gebeurtenissen) toch mijn mooiste moment.
Het was ook een heel emotionele dag. Ik heb toch even geweend, want mijn hart deed pijn toen ik zag hoe blij ze werd van mijn bezoek. Ik voelde dat het ook voor Mariette veel betekende, want ze wilde aan het eind van mijn bezoek niet meer terug naar de leefgroep. Na zo lang in de leefgroep te zitten, kon ze terug proeven van een fijn moment samen. Ze liet heel duidelijk weten dat ze niet wou dat het ophield. Gelukkig kan je haar altijd omkopen met lekkere hapjes en drankjes. Zodra de begeleiders haar vertelden dat ze een kop koffie zou krijgen binnen, was het weer in orde.
Toch is het niet gemakkelijk geweest voor mij. Op bezoek komen is ‘laden en lossen’, want Mariette staat klaar aan de leefgroep als ik langskom en na mijn bezoek zet ik haar terug af aan de deur. Binnenkomen en een gesprek voeren met de begeleiding zit er op dat moment niet in. Gelukkig kan ik wel telefoneren en krijg ik vaak foto’s doorgestuurd. Ook toen ik het tijdens de feestdagen moeilijk had en de leefgroep een berichtje stuurde, kreeg ik meteen een snoezelfoto van Mariette toegestuurd. Maar ik hoop toch dat er snel verbetering in de situatie komt.
Iemand met een beperking kan vaak meer dan je denkt. We hebben nog veel van hen te leren
Omarmen voor wie ze zijn
Mijn tijd met Mariette heeft me veel geleerd. Sommige mensen worden afgeschrikt door iemand met een beperking, iemand die anders is. Maar eigenlijk is dat echt nergens voor nodig. Probeer hen te verstaan en vooral niet weg te stoppen zoals vroeger gebeurde. Zie hen graag en betrek hen overal bij waar je kan. Je moet iemand met een beperking omarmen voor wie ze zijn.
Ik zie Mariette ongelooflijk graag en ik ben er trots op dat zij mijn zus is. Wat ik hoop dat mensen zullen beseffen, is dat iemand met een beperking vaak meer kan dan je zelf denkt. Als je niet de nodige kennis hebt of niet samen bent opgegroeid met iemand die een beperking heeft, sta je soms verstomd van wat ze kunnen en hoe slim ze eigenlijk zijn. Ik sta er nog altijd versteld van. Eigenlijk toont dat maar aan dat wij nog veel te leren hebben van hen.
Ik ben blij dat Mariette zich in Ter Heide gelukkig voelt
Een dikke pluim
Ik wil ook een dikke pluim geven aan het personeel van de leefgroep waar Mariette verblijft. Echt chapeau voor wat zij elke dag doen. Ze kennen elke bewoner zo goed! Ze weten dat de ene bewoner bijvoorbeeld een kopje koffie wil als hij daar gaat staan en snappen dat alle bewoners heel anders in elkaar steken. Ze kennen hen echt door en door het geeft mij een goed gevoel dat Mariette daar gelukkig is. Ik zou het niet beter kunnen doen.
Ik ben er natuurlijk niet elke dag, maar ik zou niet weten wat ze in de leefgroep nog meer zouden kunnen bieden. Ze doen al zo veel voor de bewoners. Dat is hun thuis. Als ik Mariette in huis zou halen, zou ze zich hier niet thuis voelen. Dat was misschien anders geweest als ons verleden er anders had uitgezien, maar ik ben blij dat ze zich in Ter Heide gelukkig voelt. Ik zorg daarnaast voor de extra verwennerij. Een koekje, taart of een lekkere tas koffie om Mariette te verwennen. Ik ben echt blij dat ik haar in mijn leven heb.
Marleen, zus van Mariette
Benieuwd naar meer verhalen over de bewoners van Ter Heide? Lees er meer over in onze bewonersverhalen.
Wil je weten hoe Ter Heide jou kan helpen in de zorg en ondersteuning van jouw kind/familielid? Contacteer ons vrijblijvend en wij maken graag tijd om jouw vragen te beantwoorden.
Commentaires