Als onthaalmedewerker in Genk kom ik in contact met heel wat mensen: medewerkers, ouders, vrijwilligers, stagiairs, externen … Maar ook bewoners komen geregeld langs. Ik sta misschien niet in een leefgroep, maar toch heb ik door dat contact ook met sommige bewoners een speciale band. Een aantal jaren geleden kwam Enrique vaak mee met zijn leefgroepmedewerkers als deze in het onthaal moesten zijn. Tussen ons klikte het meteen.
Gezellig samenzijn
Intussen hebben we elke twee weken op maandag een vaste afspraak. Hij komt dan naar mijn bureau en we praten samen over van alles en nog wat, drinken een koffietje en genieten van onze tijd samen. Ik kreeg ook al heel wat mooie tekeningen van hem om mijn bureau op te fleuren. Omdat Enrique niet naar huis gaat tijdens de zomerperiode, maakte ik een afspraak met de leefgroep om hem eens mee naar huis te nemen. Want ik weet dat hij van zo’n uitstap kan genieten.
Voormiddag kreeg hij te horen wat de dag voor hem in petto had. Enrique was daarom de hele dag al zenuwachtig, want namiddag mocht hij met mij mee naar huis. Daar had hij al heel lang naar uitgekeken. Na het einde van mijn dagdienst, om 16.30 uur, nam ik Enrique mee naar huis om samen met mijn man Robbie, mijn kinderen en kleinkinderen gezellig samen te zijn.
Ze reageerden heel spontaan en blij, alsof ze het grootste cadeau ooit hadden gekregen
Kennismaking
Natuurlijk waren mijn kleinkinderen Lore (12 jaar) en Thibault (10 jaar) heel benieuwd naar wie Enrique eigenlijk was. Ik had hen op voorhand wel een beetje geïnformeerd dat Enrique een volwassen jongen van bijna 19 jaar was, dat hij niet kon lezen of schrijven zoals zij, dat hij moeite had om onderscheid te maken tussen ‘morgen’ of ‘volgende week’, dat hij extra aandacht vroeg, dat hij nooit naar huis ging, etc.
Enrique had voor ieder van ons een mooie tekening gemaakt. Hij vertelde Lore en Thibault: “Ik heb een cadeautje voor jullie bij.” Mijn kleinkinderen deden de pakjes open en reageerden heel spontaan en blij, alsof ze het grootste cadeau ooit hadden gekregen. Lore zei: “Amai, Enrique! Aan deze tekening heb je echt wel heel veel werk gehad, denk ik. Ik vind ze heel mooi.” Thibault was dezelfde mening toegedaan en Enrique kreeg prompt een hele dikke knuffel van hen beiden.
Grote broer
Enrique had zijn tablet meegebracht en tijdens het aperitief speelden Thibault en hij hier samen op. Enrique was net een grote broer voor Thibault: hij toonde welke spelletjes Thibault misschien leuk zou vinden, legde hem uit hoe het spelletje werkte en hielp even als het niet meer lukte voor Thibault. Daarna was het tijd om aan tafel te gaan. Op het menu stonden fajita’s. Voor de niet-kenners onder ons: dit is een soort pannenkoek die je zelf mag opvullen met kip, paprika, ui, sla, zure room, guacamole en tomaatjes.
Voor Enrique was dit nieuw en het lukte hem niet zo goed om een pannenkoek klaar te maken. In feite wist hij niet goed hoe hij hieraan moest beginnen. Lore zat naast hem en zei: “Enrique, ik zie dat je het een beetje moeilijk hebt. Zal ik het even voordoen of zal ik jou even helpen?”
In de ogen van mijn kleinkinderen, zijn onze bewoners heel gewoon
Bijzonder, maar toch heel gewoon
Toen wij Enrique ’s avonds teruggebracht hadden naar Huis 7, zeiden Lore en Thibault: “Mammie, je ziet helemaal niet aan Enrique dat hij gehandicapt is. Wij vonden het heel fijn dat Enrique er vandaag bij was.” Dat was het mooiste compliment dat ik die dag gekregen heb! Zo zie je maar: onze bewoners zijn bijzonder en een beetje anders, maar toch ook weer heel gewoon, zeker in de ogen van mijn kleinkinderen.
Mia, medewerker centraal secretariaat Genk
Wil jij onze bewoners ook de kans geven om meer leuke activiteiten te beleven? Dan is vrijwilligerswerk in Ter Heide misschien wel iets voor jou.