In september 2016 startten we in Ter Heide campus Genk met Ven 4, een nieuwe leefgroep voor kinderen met autisme en een verstandelijke beperking. Voor ons als medewerkers een hele aanpassing, maar ook voor de kinderen die in de nieuwe leefgroep belandden was zo’n grote overstap niet evident. Ook voor Thobe (toen 6) was deze beginperiode moeilijk. In het begin brachten mama en papa hem gewoon naar de deur, maar was hij helemaal overstuur nog voor hij over de drempel stapte. Vaak ging dit stampvoets en gepaard met de nodige tranen.
Nieuwe omgeving
Na een tijdje beseften we dat de aanpassing voor Thobe te groots, te traag en algemeen erg moeizaam gebeurde. Hij moest plots veranderen van omgeving, begeleiding, wennen aan de nieuwe kinderen om hem heen en aan een andere daginvulling ... Al die prikkels waren voor hem te veel op zulke korte tijd. Daarom beslisten we hem, door middel van een gestructureerde taak, wat routine en structuur te bieden om hem te helpen tijdens deze overgangsperiode.
Overgang via functionele taak
Waar Thobe vooral nood aan had, was een verduidelijking van de overgang van zijn thuissituatie naar Ven 4. Deze overgang moest vergemakkelijkt en ingekort worden. Op het moment dat hij bij ons kwam, waren foto’s voor hem nietszeggend. We konden hem dan ook niet voorbereiden op zijn dag bij ons door hem bijvoorbeeld een foto van de leefgroep te tonen. We moesten het dus creatiever aanpakken.
Samen met Thobes ouders stippelden we een parcours uit van de parking tot de ingang van de leefgroep. Daarbij plaatsten we om de 2 meter weersbestendige blikjes waar Thobe een dopje in moest gooien. Zijn opdracht begon al van het moment dat hij uit de auto stapte; dan kreeg hij zijn eerste dopje. Telkens hij een dopje in het blikje had gegooid, kreeg hij een nieuw. Dit ging zo door tot hij uiteindelijk de deur van de leefgroep bereikte. Zo werd zijn overgang van de parking naar de deur vergemakkelijkt door een functionele taak die hem een doel gaf. Het was hierbij heel belangrijk dat zijn ouders hem hierin begeleidden en niet wij als leefgroepmedewerkers. Want het zijn immers zijn ouders die hem elke dag brengen naar en ophalen in Ven 4.
Door voldoende tijd te nemen, leerden we elkaar steeds beter kennen
Werken op maat van elk kind
In het begin ging dit ook niet van een leien dakje. Af en toe moest mama wat langer wachten tussen twee blikjes tot het voor Thobe weer oké was om naar het volgende punt te gaan, maar gaandeweg beterde dit. We hebben een maand of vijf gewerkt met dit systeem tot we merkten dat het voor Thobe eigenlijk niet meer nodig was. Toen we zagen dat hij naar de deur huppelde, vergat in te checken of mama soms vergat hem het volgende dopje te geven zonder dat dit voor problemen zorgde, wisten we dat hij er klaar voor was. Op dat moment was hij gewend aan de nieuwe situatie, aan de nieuwe groep en kwam hij ook met plezier naar de leefgroep.
Toch hebben we het dopjesspel langzaamaan afgebouwd voor we er volledig mee stopten. Door zijn tijd te kunnen nemen en langzaamaan te wennen aan een nieuwe situatie, konden we hem op een voorzichtige manier aan ons en aan de leefgroep doen wennen en leerden wij hem ook telkens wat beter kennen. We doen altijd ons best om niemand te forceren en heel erg te werken op maat van de noden van elk kind. Thobe heeft intussen zijn draai gevonden in Ven 4 en vindt rust in zijn dagelijkse routine.