Tweede Inclusieve Bedrijfschallenge: Iedereen kampioen

Na het grote succes van vorig jaar kon een tweede editie van de Inclusieve Bedrijfschallenge natuurlijk niet uitblijven. En wat voor één! Een supporter zei: "Soms is het zo simpel: mensen, plezier en een goed gevoel dat blijft hangen." Dat was het ook: een golf van positieve energie die de hele namiddag voelbaar bleef. De blije gezichten van zowel deelnemers als supporters deden elke vorm van hectiek, onvermijdelijk bij zo’n bruisend evenement, meteen vergeten. Wat overbleef, was een namiddag vol engagement, sportiviteit en vooral: oprechte verbinding.

Wisselvallig weer

Hoewel mei op weg leek om de boeken in te gaan als een van de droogste meimaanden van de afgelopen dertig jaar, lieten de weersvoorspellingen voor de laatste weken weinig goeds vermoeden. We hielden ons hart vast, en hoopten vurig dat we minstens een dag zoals vorig jaar tegemoet gingen: fris, licht bewolkt, maar bovenal droog.

En jawel, de weergoden waren ons gunstig gezind. Alsof ze onze smeekbedes persoonlijk in ontvangst hadden genomen, kregen we precies wat we nodig hadden: een koele, droge dag – geen spatje regen. Dat we in de dagen erna werden overspoeld door regenbuien die het maandgemiddelde in een paar uur wisten goed te maken, bevestigt alleen maar dat we precies op het juiste moment in een goed blaadje stonden.

“Een mooie kans om de bewoners echt te leren kennen. We weten nu beter wie ze zijn.”

Een gezonde dosis zenuwen

De frisse ochtend veranderde al snel in bruisende bedrijvigheid, met sportieve outfits en verwachtingsvolle gezichten. Een vleugje gezonde spanning hing in de lucht. Materiaal werd vakkundig klaargezet door Sanny en Hilde met de hulp van vrijwilligers en het multidisciplinair team.

In de cafetaria werden de tafels met zorg ingericht om de deelnemende teams te ontvangen. Elke tafel kreeg een eigen kleur, afgestemd op de teamkleuren, wat meteen voor herkenning en samenhang zorgde. In tegenstelling tot vorig jaar bleef het voorlopig nog rustig aan tafel: de bewoners schoven pas na de lunch aan, om de drukte, onzekerheid en extra stress te beperken. Toch waren ze er al een beetje bij – hun foto’s met korte voorstellingen stonden te pronken op de tafel van hun team. Zo konden de bedrijven toch al een beetje kennismaken met hun teamgenoten.

Ahoy teamkapiteins!

Een halfuur voor de aankomst van de bedrijven zetten de teamkapiteins al voet op de atletiekpiste. Jong, oud, medewerker van Ter Heide, vrijwilliger of gewoon geëngageerd: elke teamkapitein was tot in de puntjes voorbereid op hun taak: de teams een onvergetelijke dag te laten beleven én af en toe checken of ze bij de juiste opdracht stonden. Sommige teamkapiteins hadden zich zo goed voorbereid dat ze meteen zelf het bedrijf voorstelden waarmee ze moesten samenwerken, alsof ze er zelf op de loonlijst stonden. Dat zorgde niet alleen voor een glimlach bij de collega-deelnemers, maar zette meteen de toon voor een fijne dag. Zo wist Raymond – onze oudste teamkapitein - bijna de hele Wikipediapagina van Yungo op te sommen.

Gezonde spanning hing in de lucht. De eerste blikken werden gewisseld, de eerste grappen gemaakt, maar ook de strategieën werden gesmeed. De competitie zat er al van bij het begin in. Wie zou dit jaar de trofee mee naar huis nemen? Zou Schildermans opnieuw met de eer gaan lopen, of lag er dit keer een verrassende winnaar op de loer? De kapiteins met wat extra lentes op hun teller moesten zeker niet onderdoen voor het jonge geweld. Alsof ze nooit iets anders gedaan hadden dan inclusieve uitdagingen organiseren en met veel enthousiasme hun team aanstuurden om de overwinning binnen te halen.

“We kregen wel extra natte sponzen in ons gezicht, maar we komen volgend jaar zeker terug!”

Helpende handen

Ook de helpende handen stonden alweer paraat, even toegewijd als onmisbaar. Als stille motoren achter de schermen en energieke aanjagers op het veld, gaven ze kleur aan een dag die zonder hen nooit dezelfde had kunnen zijn. Dankzij hun inzet liep alles op wieltjes.

Ondersteunende diensten vormden mooie duo’s met bewoners. Dankzij hun inzet moest geen enkele bewoner achterblijven, genoeg professionele begeleiding om leefgroepmedewerkers en teamcoaches gerust te stellen. Zo ontstond er een mooie vriendschap tussen onthaalmedewerker Rina en bewoner Ria: van dit duo is het laatste nog niet gezegd.

Teams aan de start, juryleden paraat

Na de kennismaking tussen teamkapiteins en de bedrijven tijdens een gezellige lunch, stroomden de bewoners de basvelden op. Helpende handen gingen op zoek naar ‘hun bewoner’, zodat begeleiders onmiddellijk gerust gesteld waren: “zoveel vrijwilligers hadden we niet verwacht”. Elke bewoner werd zo persoonlijk begeleidt doorheen een dag vol gezellige spanning.

Dit was het startsignaal voor de juryleden om hun plaats in te nemen en de laatste spelregels in te lezen, het materiaal te checken en zich schrap te zetten voor competitieve, maar vooral dolenthousiaste teams. Voor kinesist Kitana en ergotherapeut Ian was het de eerste Inclusieve Bedrijfschallenge. Zij hebben hun plaatsje als jurylid al gereserveerd voor volgend jaar.

Samen spelen, samen scoren

Er werd niet alleen gezweet en gelachen, maar ook flink gestreden. De vijf challenges – met elk een eigen jury met oog voor detail - zorgden voor plezier én gezonde competitie.

1. Gooi maar raak

   Een doek met gaten, teamleden die hun hoofd erin steken en anderen die proberen te mikken met natte sponzen. Wat wil je nog meer? Voor de bewoners: dubbel plezier. Voor sommige deelnemers: dubbel nat.

2. Hindernissenparcours

   Met een megabal over, onder en rond potten, stokken en een wipconstructie. Een teamworktest die meer weg had van een circusact.

3. Drums

   Twee teams tegenover elkaar, eerst wat opwarmen en dan: losgaan. Geen muzikale opleiding nodig, frustraties uitkloppen was het echte doel. Volgens sommigen een betere relaxatieoefening dan eender welke yogasessie.

4. Met glans van de schans

   Eén deelnemer in een opblaasband, voortgetrokken door twee teamgenoten. Op het juiste moment loslaten was de kunst. Glijpartijen, kromme lijnen, maar vooral dolle pret.

5. Ervaar het maar (Trivial-versie)

   Met een kleurendobbelsteen werden opdrachten gekozen: van kennis tot vaardigheden, alles kwam aan bod. Veel bijgeleerd, nog meer gelachen.

Babbelbox met een twist

Tijdens de challenge was er ook een bijzonder rustpunt: de babbelbox, bemand door een dove collega die zonder stembanden via een elektronische stem communiceert. Het was geen spelletje of wedstrijd, maar eerder een uitnodiging om even te vertragen, een vraag te beantwoorden en zo in contact te komen. Voor haar was het een mooie, maar ook uitdagende rol. “Als doof persoon vertrouw ik sterk op liplezen, iets wat in een drukke, rumoerige omgeving niet vanzelfsprekend is. Gelukkig waren de omstandigheden gunstig: er schoof niemand aan met een indrukwekkende snor die mijn zicht op de lippen zou blokkeren, en de dialecten bleven binnen de perken. Want eerlijk, een flinke snor gecombineerd met een elektronisch stemgeluid en een pittig dialect had ongetwijfeld voor grappige misverstanden gezorgd.”

De deelnemers waardeerden het rustpunt. Velen gaven aan dat ze het een verfrissende ervaring vonden, een moment om even uit de wedstrijd te stappen en echt aandacht te hebben voor de ander. Het bracht een nieuwe laag aan het event, eentje van begrip en verbinding, en gaf iedereen de kans om op een andere manier met elkaar te communiceren.

De babbelbox werd zo meer dan alleen een plek voor vragen en antwoorden: het werd een stille kracht die de dag verrijkte met inclusie en respect, precies zoals het bedoeld was. 

Kleurrijke teams, oprechte ontmoetingen

Een paar indrukken rechtstreeks uit de babbelbox:

• Team Schildermans vatte het mooi samen: “Wat een fijn moment.”

• Team CED Tentenverhuur koos een krachtig motto: “Een hart voor elk.”

• Team Amptec leefde zich volledig uit op de drums en grapte dat hun tegenstanders “gefoeteld” hadden – het leverde een tsunami aan lachsalvo’s op.

• Team Forest Forward genoot zichtbaar: “Het was fantastisch om het enthousiasme van de bewoners te ervaren. Samen spelletjes spelen was gewoon genieten.”

• Team Willemen Na alle werken voor de laatste nieuwbouwen in campus Genk en Zonhoven is dit voor hen: “Een mooie kans om de bewoners echt te leren kennen. We weten nu beter wie ze zijn.”

• Team Zonhoven vatte de essentie van de dag samen: “We voelden de kracht van er samen voor gaan.”

• Team Ethias genoot van “een geweldige dag met een supertof team en geweldige bewoners.”

Plezier, muziek en … ijsjes!

Tijdens de pauzes werd er gezongen, gelachen en zelfs gedanst. Volgens team Altrio was het gewoon: “Een feestje.” En zoals bij elk goed feestje mocht een ijsje niet ontbreken. Voor de bewoners was het één van dé hoogtepunten van de dag. Bewoner Benjamin wist het treffend samen te vatten: “Leuk, leuk, leuk!” En hoewel de mannen van team Yungo tijdens het sponsenspel nét iets vaker werden geraakt, namen ze het sportief op: “We kregen wel extra natte sponzen,” lachten ze, “maar we komen volgend jaar zeker terug!”

Finalespel, hilariteit verzekerd

De grote finale werd uitgevochten tussen Team Zonhoven en Team Altrio. Het was een tennisspel zoals je het nog nooit had gezien. Geen standaard rackets of een gewone bal, maar een groot laken dat als een lanceerkanon werd ingezet. De rest van het team had de bijzondere taak om het net te vormen. En daarbij was sabotage niet alleen toegestaan, maar ook broodnodig om het de tegenstander zo moeilijk mogelijk te maken. Het leverde een spektakel op vol verrassende tactieken, veel gegiechel en een gezonde dosis chaos die het spel alleen maar levendiger maakte.

Elke rally was een nieuwe uitdaging en het publiek leefde volop mee. De sfeer zat er goed in, de teams gaven alles, en uiteindelijk was het Team Zonhoven dat met de meeste punten én de grootste glimlach de trofee mocht oppakken. “Ik ben de winnaar”, riep een troste Robin.

Ze namen de trofee en de eer met trots mee naar huis, na een finale die nog lang in het geheugen gegrift zal blijven.

"Misschien was het mooiste van de dag dan ook niet wie er met de trofee naar huis ging, maar dat iedereen zich een kampioen mocht voelen."

Zonnige trofee

Communicatiemedewerker Lili Bette zorgde opnieuw voor een schitterend exemplaar, met als voorbeeld het ontwerp van Eva Lynen. De trofee straalt het geluk van geven uit, een kracht die verder reikt dan woorden. De zon in het ontwerp staat symbool voor de warmte die ontstaat wanneer mensen zich vrijwillig inzetten, een schenking doen, of simpelweg geven zonder iets terug te verwachten. Het is die oprechte, ongedwongen inzet die mensen doet stralen.

Wat het beeld zo bijzonder maakt, is dat het niet perfect is gevormd. Net als wijzelf is het ruwer aan de randen, met kleine oneffenheden en bijzondere details die het karakter geven. We worstelen allemaal met onze imperfecties, met onze eigen struggles en uitdagingen. Maar juist in die onvolmaaktheid ligt de ware schoonheid, een uitnodiging om te groeien, te verbinden en elkaar te inspireren. Deze trofee herinnert ons eraan dat leven niet draait om perfectie, maar om het hart dat we erin steken. En dat is precies wat ons zoveel rijker maakt.

Iedereen kampioen

De Inclusieve Bedrijfschallenge liet meer zien dan alleen een wedstrijd; het was een levendig bewijs dat plezier, samenwerking en inclusie moeiteloos hand in hand kunnen gaan. Op deze dag vervaagden grenzen tussen teams, achtergronden en vaardigheden en maakten plaats voor oprechte verbindingen.

Iedereen kreeg de ruimte om te schitteren op zijn of haar eigen unieke manier, of dat nu in een flitsende actie was, een strategische zet, een bemoedigend woord of simpelweg door aanwezig te zijn. De kracht van de challenge zat niet in het resultaat, maar in de ervaring: samen lachen, samen groeien, samen winnen.

Misschien was het mooiste van de dag dan ook niet wie er met de trofee naar huis ging, maar het diepe besef dat iedereen, op dat moment, zich een kampioen mocht voelen. Een kampioen van verbinding, van moed, van inclusie en het recht om jezelf te zijn. En de bewoners, die liepen weken erna nog trots rond met hun medailles rond hun nek.

Tot volgend jaar?

Met zoveel warmte, humor, sportiviteit en verbondenheid kijken we nu al reikhalzend uit naar editie drie. Blokkeer 8 mei 2026 maar in je agenda!