Verna Renquin en Marc Vonstein legden tijdens onze eerste Inclusieve Bedrijfschallenge heel wat beelden vast. Voor hen was het een eerste kennismaking met Ter Heide. Hoe zij de bedrijfschallenge beleefden doorheen de lens van hun camera, daar waren we nieuwsgierig naar. Ook Eddy, eerder toevallig als supporter gebombardeerd, geeft graag mee hoe hij de bedrijfschallenge ervaarde.
Een onverwachte uitdaging
Toen we de uitdaging aangingen om een bedrijfschallenge te fotograferen waarbij mensen met meervoudige beperkingen, samen met werknemers uit verschillende bedrijven, sportieve uitdagingen aangaan, was onze eerste reactie er misschien toch een van terughoudendheid. Niet vanwege het onderwerp zelf, maar vanwege de complexiteit en gevoeligheid ervan. Hoe reageer je? Wat breng je wel en niet in beeld? Deze vragen speelden toen we ons voorbereidden op de opdracht.
"Wat ons bij zal blijven was de warmte en de ondersteuning die overal voelbaar was."
Naar trouwe gewoonte en ons instinct als fotograaf volgend, was goed observeren een must. Het vastleggen van een evenement als dit vereist meer dan alleen technische vaardigheid; het vereist empathie en een diep begrip van de dynamiek tussen de deelnemers.
We vonden het belangrijk om de opdracht voor ogen te houden: ‘Een totaal beeld scheppen van het gebeuren.’ Wat we daarnaast wilden tonen was de puurheid, het echte, waarbij we respect en waardigheid centraal stelden. De uitdagingen die de deelnemers aangingen, waren laagdrempelig, maar de emoties en de inspanningen waren intens en authentiek.
We zochten voortdurend een delicate balans tussen het vastleggen van de echtheid van het moment en het respecteren van de privacy en waardigheid van de deelnemers. Bij het inzoomen op de gezichten van de bewoners en werknemers zagen we momenten van pure vreugde en vastberadenheid. Wat ons bij zal blijven was de warmte en de ondersteuning die overal voelbaar was.
Mensen die zich samen amuseren
Naarmate de dag vorderde, lieten we onze aanvankelijke aarzeling en schroom los. Door het oog van de lens zagen we een groep mensen die zich samen amuseerden. De sportieve uitdagingen waren slechts een achtergrond voor het echte verhaal: de interacties, de glimlachen, de knuffels en de aanmoedigingen. Elk moment dat we vastlegden, vertelde een verhaal van verbinding en menselijke warmte.
De sportieve uitdagingen waren slechts een achtergrond voor het echte verhaal: de interacties, de glimlachen, de knuffels en de aanmoedigingen. Elk moment dat we vastlegden, vertelde een verhaal van verbinding en menselijke warmte.
"Liefde en enthousiasme straalden door in elke interactie."
De kracht van mentorschap en begeleiding
Wat opviel bij het inzoomen op de details, was de rol van de mentoren en begeleiders. Deze mensen waren constant bezig om de bewoners aan te moedigen en te ondersteunen. Hun geduld, liefde en enthousiasme straalden door in elke interactie. Er werd heel wat geknuffeld en gelachen en deze momenten vormden de ziel van de foto's.
Een veranderend perspectief
Aan het einde van de dag, toen we terugkeken op de foto's die we hadden genomen, beseften we dat het perspectief gaandeweg veranderde. Wat begon als een professionele uitdaging werd een persoonlijke reis van begrip en waardering. De foto's vertelden niet alleen het verhaal van een sportieve dag, maar vooral een verhaal van menselijke veerkracht, verbinding en de wil om samen te lachen en plezier hebben.
Het vastleggen van dit evenement was een herinnering aan de kracht van fotografie: het vermogen om de essentie van het moment te vangen en te delen. Het was een voorrecht om getuige te zijn van de warmte en de vreugde die deze mensen deelden en om dat verhaal te kunnen vertellen door onze lens.
Supporter Eddy: "Aan de zijlijn werd ik meegezogen in dit verrassende avontuur."
Het was een zachte lenteochtend toen de eerste Inclusieve Bedrijfschallenge van Ter Heide van start ging. Om mijn echtgenote een plezier te doen, aangezien zij bij Ter Heide werkt en de challenge vaak besproken werd, besloot ik om langs de zijlijn te supporteren. Het concept was mij nog wat vaag en leek in eerste instantie een beetje chaotisch. Maar zoals altijd, wanneer mensen samenkomen met een gemeenschappelijk doel, gebeurt er iets bijzonders.
"Ik hoorde vreugdekreetjes"
Al wekenlang waren de dagen grijs met veel regen en wind, maar deze dag was ideaal: niet te warm en droog. Ik grapte dat ik de weergoden geregeld had, maar dat was meer om mijn betrokkenheid te tonen en het feit dat ik misschien liever tussen de deelnemers stond. Nog voor de uiteindelijke start hoorde ik vreugdekreetjes en was er een uitgelaten sfeer. Inclusie stond centraal - bewoners werkten samen met werknemers uit verschillende bedrijven, iedereen omarmde de diversiteit. Of beter, diversiteit viel weg. Er restte slechts 'één groep mensen' die samen plezier maakten.
Een mix van opwinding en verbazing
De vijf verschillende sportieve proeven die op het programma stonden waren laagdrempelig ontworpen, zo kon iedereen deelnemen en genieten. Het ging niet zozeer om een wedstrijd; er was vooral veel inzet, teamwork en vreugde. Ik was een dankbare getuige die geconfronteerd werd met een mix van opwinding en verbazing. De bewoners, voor deze dag omgedoopt tot de helden van het evenement, straalden.
"Wil je de tweede editie van de challenge niet missen? Noteer alvast 23 mei 2025 in je agenda”
"Volgend jaar zijn we er weer bij!" klonk het enthousiast over de velden van Zonhoven, terwijl niet alleen ik, maar zowat alle supporters aan de zijlijn, zich volledig betrokken voelden bij het spektakel. Bewonderenswaardig dat, zelfs in de drukte van al die activiteiten, begeleiders, vrijwilligers en medewerkers een wakend oog op elke bewoner behielden. Het was hun dag, een dag waarop ze niet alleen aanwezig waren, maar waarop ze werkelijk werden gezien, gewoon om wie ze zijn.
De herinneringen aan dit inclusieve feest blijft bewaard bij iedereen die eraan deelnam.
Het was zeker een uitdaging, maar het was vooral die menselijke verbondenheid waar ik stil van werd en waarvoor ik graag mijn respect benadruk.
Als ik deze gebeurtenis kort kan samenvatten: Wat me vooral bijbleef, was hoe de diversiteit die aanvankelijk zo prominent leek, langzaam verdween naarmate de dag vorderde en iedereen samenkwam om een gemeenschappelijk doel te bereiken. De verschillen vervaagden en maakten plaats voor een gevoel van eenheid en saamhorigheid. In die momenten werd duidelijk dat, wanneer mensen zich verenigen met een gezamenlijke intentie, ze werkelijk één kunnen worden. Dat besef van verbinding en de kracht van samenwerking zijn misschien wel de mooiste lessen die ik uit deze dag heb meegenomen.
Comments