Ter nagedachtenis

In het voorbije jaar, grotendeels bepaald door corona, de oorlog in Oekraïne en de energiecrisis zijn ons weer heel wat dierbaren ontvallen. Aan hen willen we speciaal denken. We missen hen. We horen hun stem niet meer. Ze komen niet meer bij ons binnen en lachen ons niet meer toe.

 

En toch blijven wij mensen dromen van geluk en leven. Als christenen geloven wij dat deze droom echt werkelijkheid wordt na dit aardse leven door toedoen van God zelf. Wij baseren ons hierbij op de droom van de apostel Johannes in zijn boek Openbaring (Apok. 21, 2-5a):

Ik, Johannes, had een visioen. Ik zag de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem, van God uit de hemel neerdalen. Zij zag er schitterend uit, zoals een bruid verschijnt voor haar man. Toen hoorde ik een machtige stem, die riep van de troon:

‘Ziehier Gods woning onder de mensen!

Hij zal bij hen wonen.

Zij zullen zijn volk en Hij zal hun God zijn.

Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen en de dood zal niet meer zijn, geen rouw, geen geween, geen smart zal er zijn, want al het oude is voorbij.’

En Hij, die op de toon was gezeten, sprak:

‘Zie, Ik maak alles nieuw.’

​

Mogen deze dagen ons helpen hierin te geloven ondanks onze droefheid …

geloven dat er voor onze dierbaren nieuw leven is. Dan kunnen we deze

dagen dankbaar zijn voor alles wat deze dierbaren voor ons hebben

betekend.